ประโยค ย ต : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 504 / 520

ประโยค - ตลอดสนิบาปสำหรับอรรถาธิบายพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 282 สองบทว่า สกุลามัง วา วุฏฒิมัง วา มีความว่า ในโอกาส ตามที่กำหนดแล้วไม่ควรทำการตัด หรือการผ่า หรือการเจาะ หรือการ กรีดด้วยของมีดอย

ในบทนี้กล่าวถึงการห้ามทำสักถกรรมด้วยของมีดและการบิรหัวไส้. การตัด เจาะ และการกรีดนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ รวมถึงการใช้หนังก็เช่นกัน. นอกจากนี้ยังมีการชี้แนะเกี่ยวกับการดูแลเมื่อเกิดโรคและการใช้วัสดุ

ประโยค- ติดดมหาปลาสำกั อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 283 บทว่า มามาโต มีความว่า วันนั้น ใคร ๆ ไม่ได้เพราะจะปลงสัตว์น้อยหนึ่งจากชีวิต มีสำหรับเชือดเนื้อเรียกว่า โปดกินะ. บทว่า คิมิยะ mating ต

บทวิเคราะห์ในอรรถกถาพระวินัยมหาวรรคตอนที่ ๒ เสนอการไตร่ตรองเกี่ยวกับการเลือกและความเหมาะสมของเนื้อสัตว์ในบริบททางศาสนา โดยเน้นถึงความสำคัญของการพิจารณาก่อนที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับการบริโภคเนื้อสัตว์และค

ประโยค - ติดสมันปาสักท่า อรรถถภาพวีรชัย มหาวรร ตน ๒ - หน้า ๒๘๔ ก็รีบจากับปิยมังสะแหละนั่น เนื้อมนุษย์ อันพระผู้มีพระภาค ทรงห้าม ก็เพราะมนุษย์มีชาติเหมือนคน เนื้อช้าม้า ที่ทรงห้าม ก็เพราะเป็นราชพาหนะ

ในเนื้อหานี้ได้กล่าวถึงเหตุผลที่พระพุทธเจ้าทรงห้ามการบริโภคเนื้อสัตว์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื้อสัตว์ที่ถือว่ามีการปนเปื้อนด้วยสิ่งที่ไม่สะอาด รวมถึงการที่มนุษย์มีคุณค่าทางจิตวิญญาณ และการรับรู้ถึงปัญหาขอ

ประโยค - คติสมุนปลาสติก อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 285 ปฏิหารหากทั้งหลายผู้ปรารถนา จะอาศัยได้." ก็กล่าว ปฐวาฏ ปฏุฏฐา อัญชนา มือจุไพรร์, ปฐว่านแล พึงถือเอ. บทว่า โภชยาคู่ ได้แก่ ยาคู่ที่ง

ในบทนี้มีการอธิบายเกี่ยวกับการปฏิบัติในพระวินัย มหาวรรค ซึ่งให้ความสำคัญกับการถือโภชนและการปฏิบัติตามธรรม ในการสร้างบุญและการอาศัยอยู่ในสรรค์ ผู้ศึกษาได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับการรับประทานและขั้นตอนต่างๆ

ประโยค - ตอนสนับปาสาทิกา อรรถกถาพระวินยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 286 หนึ่ง วัสดกะระหนึ่ง เป็นมหาอำมาตย์ของพระเจ้าแผ่นดินนครศรี สองบรรว่า วชิชิน ปฏิภาโย มีความว่า เพื่อรองการดำ ทางบุญเริ่มหวังสุกดัวนัวั

บทนี้เป็นการศึกษาและวิเคราะห์คำอธิบายจากอรรถกถาพระวินยมหาวรรค ตอนที่ 2 เกี่ยวกับความหมายของสถานที่และบทบาทของเทวดาในชีวิตมนุษย์ พร้อมกับการเชื่อมโยงกับแนวทางการทำบุญและการดำเนินชีวิตที่ดีกว่า โดยมีการ

ประโยค - ดีตสมุนไพร ศักดิ์กาดพระวินัย มหาวรรณ ตอน ๒ - หน้า 287 ทั้งหลาย มีอยู่เท่าใด. สองบ่าวว่า อิก อุกคณΗ มีความว่า เมืองปูลิณดร ซึ่ง เป็นแดนแห่งพระอริยะ เป็นสถานแห่งการค้าของมนุษย์หล่านั้น นี้ จัก

ในบทนี้เนื้อหาได้กล่าวถึงเมืองปูลิณดรซึ่งเป็นแดนแห่งพระอริยะและการค้าของมนุษย์ นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงประเภทต่าง ๆ ที่ได้รับผลกระทบจากอันตราย เช่น ไฟ และน้ำ การข้ามฟาก และสถานที่ซึ่งมีการสร้างสะพานเพื

ประโยค - ติดสม้นปาสภักธรรม อรรถภาพระวินีมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 288 ที่เดียว ก็มาได้." บทว่า อนุญโพธิ มีความว่า เพราะไม่ครุษย์. บทว่า สนุราวดี มีความว่า แล่นไปแล้ว ด้วยอำนาจที่ออก จากพไปสู่พ. บทว่า สร

ในเนื้อหานี้มีการอธิบายเกี่ยวกับความหมายของบทต่าง ๆ ในอรรถภาพระวินีมหาวรรค โดยเฉพาะองค์ประกอบทางภาษาและความหมายเชิงลึกของคำว่า อนุญโพธิ, สนุราวดี และ สริสต์ การระบุถึงความเคลื่อนไหวและความเชื่อมโยงระห

ประโยค - ตลอดสมึปป่าสักก็กรานพระวรร มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 289 บทว่า ปฏิญญาฯ ได้แก่ ปาฏิหาริ แปลว่า โดน สองบทว่า ทฤษฎีหยาด มีความว่า พึงประทานกรุง เวลา สั้น กับพันขนบน. สองบทว่า องค์ภูติ โปลู มีความ

บทความนี้สำรวจการตีความคำศัพท์ทางพระพุทธศาสนา เช่น 'ปฏิญญา' และ 'องค์ภูติ' โดยมีการอธิบายประเด็นต่างๆ ที่สำคัญและการพิจารณาความหมายในบริบทของการสอนในพระพุทธศาสนา. คำอธิบายแต่ละประเด็นถูกจัดทำขึ้นอย่าง

ประโยค - คงมีสมิณา สักการะ อธิษฐานพระวินัย มหาวรรด ตอน ๒ - หน้าที่ 290 บทว่า อนวิจฉาการ มีคำอธิบายว่า ท่านจงทำการที่พึงรู้ตาม คือ คิด พิจารณาแล้วจึงทำ บทว่า ถามณะสูสถาน ได้แก่ (มนุษย์) ผู้มีชื่อเสีย

บทความนี้นำเสนอการตีความหมายของคำสำคัญในพระวินัยมหาวรรต รวมถึงความคิดเกี่ยวกับการกระทำที่เป็นไปตามพระธรรมและศีลธรรมที่กล่าวถึงในบทเรียนต่าง ๆ โดยเน้นการพิจารณาและกลั่นกรองความรู้เพื่อนำไปสู่การปฏิบัติ

ประโยค - ตลอดมินนพาสำหรับ อรรถาคมพระวินัย มหาวรร ดอน ๒ – หน้าที่ 291 บทว่า ปฏิจฉามี มัวามว่า มังสะที่เขาเจาะจงกระทำ อีกอย่างหนึ่ง คำว่า "ปฏิจฉาม" นี้ เป็นชื่อของนิติกรรม แม้ มั่งทะ ท่านเรียกว่า "ปฏิจฉ

บทความนี้อธิบายความหมายของคำว่า 'ปฏิจฉาม' ซึ่งเกี่ยวข้องกับนิติกรรมในพระวินัย โดยอธิบายถึงหลักคำสอนที่กล่าวถึงการบริโภคและการทำกรรม ข้อความยังได้อ้างอิงถึงการไม่มีสิ่งที่สร้างขึ้นมาจากการกล่าวดู ควบคู

ประโยค - ตายสนิทปลาสำหรับก่อกวนพระวินัยมหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 292 ในที่นี้ ท. พระเถระช้อยโสสะ เป็นบูรณเลิศแห่งบรรพชิตทรงร้อย ในเวลาจางไปท่า อุสสาวนุตติ เป็นต้น พึงทราบดังนี้ : กัปปฏภิ คืองูสวาสดิกา

เนื้อหาแสดงถึงกระบวนการในการทำพิธีบริเวณที่อุโล โดยอธิบายการตั้งเสาและการกล่าวคำอธิษฐานที่เกี่ยวข้องกับปิฏกฏิ เน้นการมีความถูกต้องตามพระวินัย ทั้งยังมีการอ้างอิงถึงกรณีการทำพิธีกรรมต่างๆ เพื่อให้สอดคล

ประโยค - ตยอมรับปาสิกกิอ ธรรมภาพพระวินัยมหาวรร ตอ 2 - หน้าที่ 293 กล่าวว่า ความจบคำและความตั้งใจแห่งเสาอิกษุรูปหนึ่งในภิกษุ่มนี้ จักพร้อมกันได้แน่" ก็แก่ ในกุฏิทั้งหลายที่มีฝาอฐิ สิลานหรือดินข้างได้จ

ในเนื้อหานี้ได้พูดถึงการสร้างและตั้งเสาอิกษุในกุฏิ โดยเน้นความสำคัญของการใช้วัสดุอย่างถูกต้อง เช่น อฐิหรือสิลา รวมถึงที่ตั้งของกุฏิและอารามที่ไม่ควรล้อลม โดยมีข้อกำหนดที่ชัดเจนเกี่ยวกับการใช้งาน และคว

ประโยค - ตลอดสนิมปาสักกะ อรรถาธิบายพระเวสันดร ตอน ๒ - หน้าที่ 294 บทว่า คฤหัส มีความว่า ชนทั้งหลายทำอาวาสแล้วกล่าวว่า "ข้าพเจ้าจาวกับปิยภู" ข้อนิจจาว่า "ข้าพเจ้าอย่างเพื่อทำปิยภู" ดังนี้ อ่อนควรเห

บทความนี้นำเสนอการอรรถาธิบายพระเวสันดรตอนที่ ๒ โดยพูดถึงความหมายของคฤหัสตามหลักพระพุทธศาสนา การเชื่อมโยงกับสหธรรมิก การถวายปิยภูและบทบาทของเทวดาและมนุษย์ในการสร้างสรรค์อำนาจแบบภิญญู นอกจากนี้ยังมีการ

ประโยค - ตัดสนิมปาสักทุก อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 295 สหยใสดในอากัปกิริยา คำอยู่แม้รัสตรีเดียว, [200] อามิสนัน เป็นอันโตวคละ และอามิสที่ดีที่สุดในเรือนนั้น ย่อมจัดเป็นอันโต ปิกนะ; อา

เนื้อหานี้เกี่ยวกับการอธิบายหลักการทางพระวินัยในมหาวรร โดยมีการกล่าวถึงอามิสและเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติและกฎหมายทางศาสนา อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างอามิสกับอากัปกิริยา และข้อกำหนดต่างๆ ที่

ประโยค - คัดลอกมาจากเทคนิคพระอรรถกถาวินัย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 297 เพื่อฉองการฉันเนยใส ในวันที่มีอาหารน้อย." ลำดับนั้น พระตรีสสระจึงบอกกับท่านว่า "ไม่ควร ขอรับ." ในวันรุ่งขึ้น พระเรสสระจึงให้กี่บ่

เนื้อหาในบทนี้พูดถึงการฉันเนยใสในวันที่มีอาหารน้อย โดยพระตรีสสระได้ให้คำเตือนเกี่ยวกับการจัดเก็บอาหารและวินัยของภิกษุ นอกจากนี้ยังมีการพูดคุยเกี่ยวกับความสำคัญของการปฏิบัติตามกฎระเบียบทางศาสนา และการอ

ประโยค - ตลอดสนัมปาสักกา อรรถภาษาวิงยมหาวรรณ ตอน ๒ - หน้าที่ 298 หรือต้องยกขาขวา วัดรัดเน้นัด; เมื่อไม่ได้อาารอย่างนั้น พิงของจาก สำนักงานคนที่ไม่ใช่ญาติไม่ใช่ผู้ป่วยก็นักได้ ในทางที่จะต้องไป เพียงฉัน

ในบทนี้กล่าวถึงการแสวงหาเสบียงเพื่อใช้ในการทำอาหารสำหรับวันเดียว โดยเน้นการใช้วัตถุดิบจากธรรมชาติที่สามารถหาได้ในท้องถิ่น นอกจากนี้ยังมีการอธิบายเกี่ยวกับการเตรียมอาหารด้วยน้ำผลไม้และเทคนิคการปรุงอาหา

ประโยค - ตลอดสนับสำนำกิจกกิจภพระลาภ ทวน ๒ - หน้าที่ 299 เป็นต้น ที่รับประคับในวันนั้น. อัมฟปนะที่กินอ่อนดังนี้ ยอม ควรในปรุงดัในนั้น. ส่วนอัมฟปนะที่พวกอนุมัคทำ ซึ้งกินอ ได้รับประกันในปรุงดั ย่อมควร แ

เนื้อหานี้เกี่ยวกับการศึกษาประเภทน้ำปนะหลากหลายชนิดและความเหมาะสมในการบริโภคในช่วงเวลาต่างๆ รวมถึงรายละเอียดเกี่ยวกับการทำและการบริโภคน้ำปนะที่มีส่วนผสมแตกต่างกัน เป็นต้น. จากหลักฐานที่กล่าวถึงในข้อคว

ประโยค - ดอกสนมัมปาสักทำภารกิจถวายมหาวรรณะ ตอน 2 - หน้าที่ 300 [ว่าน่าระสื่ออย่าง] ธัญญลอสร นั้น ได้แก้ รสแห่งข้าวเจิดชนิด.* ท่ากร นั้น ได้แก้ รสแห่งผักที่สุด. จริงอยู่ รสแห่งผักที่เป็นยาวกัล ย่อมค

เนื้อหาเกี่ยวกับรสชาติของผักและข้าว ที่ถูกอธิบายผ่านการวิเคราะห์จากแหล่งข้อมูลโบราณ โดยแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของรสชาติในการรับประทานอาหาร และวิธีการเตรียมผักให้มีรสชาติที่ดี รวมถึงการพิจารณาสถานะของผ

ประโยค - คดีสมุนไพรที่ทำ อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 302 บทว่า นาพิยานาปกน ได้แก่ ทะนานและถุง มีคำอธิบาย ว่า ชนทั้งหลายย่อมรมกวด คือ ย่อมใส่ข้าวสารที่ได้แล้ว ๆ ใน ภาชนะใด ภาชนะนั้น ชื่อ

เนื้อหาในตอนนี้เกี่ยวข้องกับการอรรถาธิบายถึงการดูแลสมุนไพรและการโกนผมของภิกษุ รวมถึงการให้ส่วนที่สูญเป็นธรรมเนียมและข้อห้ามต่างๆ ที่พระผู้พระภาคได้วิจารณ์เพื่อให้ภิกษุทั้งหลายมีแนวทางในการปฏิบัติอย่าง

ประโยค - คติสงค์ปลาสักกะ อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 303 เก้อต่าง คือ ผลตก, ผลมะพร้าว, ผลขนุน, ผลสาเข, น้ำเต้า, ฟักเขียว, แตงไทย, แตงโม, ฟักทอง, เป็นอันตรายห้าม และ อุปัชฌายะทุกชนิด มีติอ

เนื้อหาเกี่ยวกับการอนุญาตให้บริโภคผลไม้และผ้าชนิดต่างๆ โดยเข้าข่ายได้รับอนุญาตในอรรถกถาพระวินัย มหาวรรค รวมถึงข้อกำหนดและข้อควรระวังเกี่ยวกับอาหารและวัสดุที่ใช้ในพิธีกรรมการบวชของพระ